De stralen, die de zon in de met glas overkapte winkelstraten werpt, zinderen niet meer zoals in de voorbije weken. Toch lopen de meeste mensen in het overdekte winkelcentrum nog in zomerse kledij rond. De één laat nadrukkelijk zien hoe de Toscaanse zon zijn lichaam heeft gekleurd waar een ander met veel flair in een in de Algarve gekochte blouse van Chinese makelij flaneert. Hoe oplettend je een zomer lang ook waarneemt, aan het begin van de meteorologische herfst heb je het meeste wel gezien en verval je in een neutraal mensen kijken.
En dan, ter hoogte van de speelgoedwinkel waar primaire kleuren zich schreeuwend over de vloer uitrollen, wordt mijn aandacht getrokken naar een tekst op een t-shirt, gedragen door een vrouw die naar schatting een dertig centimeter kleiner is dan mij maar wel ook zo rond de zestig bruisende zomers doorstaan heeft. Nadat ik onder het lopen en kijken de betekenis van de tekst op haar borst tot me heb laten doordringen, kijk ikj haar aan. Zij kijkt terug. In het moment leven, schiet er door mijn hoofd. We denken allebei iets maar weten van elkaar niet wat en dan zijn we elkaar gepasseerd en is het moment voorbij.
Een stukje verderop loop ik de drogisterij binnen op zoek naar een spoelfles. Een dame van een jaar of zestig zit op haar hurken bij het schap tegenover de kassa. Ze neemt een doos van het onderste schap en zet haar leesbril op haar neus. Op het moment dat ik achter haar langsloop en zie wat ze in haar hand heeft, gaat haar mobiele telefoon over. Ze zet de doos terug in het rek, trekt met haar linkerhand haar handtas opent en struint met de andere hand door de inhoud op zoek naar haar smartphone. Als ze het apparaat heeft gevonden, neemt ze het gesprek aan, pakt haar buidel op en loopt weg naar de andere kant van het rek met uitgestalde koopwaar. Op luide toon vertelt ze in haar telefoon dat ze net bij de drogist binnen was voor een boodschapje. Behoort ze tot het meerendeel van de mensen die niet de vrijmoedigheid hebben om in zo’n situatie door de winkel te roepen dat ze net een nieuwe vibrator stond uit te zoeken? Of heb ik die bevestiging van wat ik zag gemist omdat ik vlak daarvoor de drogisterij onverrichterzake had verlaten.
Me afvragend of ik misschien wel kan slagen bij de eenheidsprijzen maatschappij waar Frits tegenwoordig de scepter zwaait, loop ik opnieuw langs de winkels. Ter hoogte van de laatste schoenmaker in het dorp, zie ik de eerder gesignaleerde tekst weer in beeld verschijnen. De dame met het witte t-shirt met daarop nog steeds diezelfde kleurrijke uitnodiging: Explore. Ik kijk haar aan en zij kijkt, happend in een broodje hotdog, terug. Ik zie een twinkeling in haar ogen. Is het de uitdaging die ze voelt? De trots dat ze de moed heeft deze boodschap zo prominent uit te dragen?
Ik weet het niet, want ook ik hoor bij de meeste mensen, die niet de vrijmoedigheid nemen om dat zomaar te vragen. Of misschien wel een gesprek te beginnen met de vraag voor wie die oproep geldt. Er blijft zoveel onontdekt op deze wereld. Onontdekt is niet anders dan bedekt, verborgen, waarom noemen we het in gods naam fatsoen en beschaving.
“Wat doen jullie eigenlijk met die camerabeelden, Karam?”
Het zonlicht valt tussen het gebladerte precies op het Swarovsky steentje dat de nagel van de wijsvinger siert, waarmee Uzima naar het tuinhuis wijst. De aangesproken man met het gitzwarte kroeshaar volgt met zijn diepdonkere ogen de richting die Uzima met haar slanke, bruine vinger duidt. Een volslagen overbodige reactie, want hij weet donders goed dat daar boven de deur van het tuinhuis een bewakingscamera hangt.
“Die camera staat niet aan, toch? Puck?”
Hij zoekt de blik van zijn kortharige vriendin en na een nauwelijks waarneembaar knikje met zijn hoofd wendt hij zijn hoofd af en laat zijn blik terloops over de naakte lijven van Uzima en Kenneth glijden. Ze zitten met z’n vieren in de rijke schaduw van de acacia’s en genieten van het getemperde zonlicht. De grote tuin van ruim driehonderenvijftig vierkante meter straalt een enorme rust uit en voelt als één warme woonruimte in alle denkbare kleuren. De gestucte bakstenen muur met een rand van rode dakpannen is verstopt achter klimplanten als Hedera, klimhortensia en vuurdoorn, meerdere soorten jasmijn, vroeg en laatbloeiende clematis en enkele jeneverbessen. Samen met heggen van coniferen en Portugese laurier is een optimale privacy gewaarborgd en dat is precies de reden waarom Uzima en Kenneth er graag en al vele jaren komen. Ze vinden het heerlijk om als het weer het toelaat naakt te zijn en uit de contacten met de eigenaars bleek dat zij deze liefde voor het nudisme delen.
Het onderlinge contact, dat in eerste instantie puur zakelijk was en via e-mail en whatsapp verliep, kreeg een half jaar geleden een persoonlijker karakter nadat Karam had laten weten dat het vakantiehuis tijdelijk niet beschikbaar voor de verhuur zou zijn vanwege een ernstige ziekte bij Puck. Naar aanleiding van dat bericht had Uzima contact gelegd met Puck en het veelvuldige uitwisselen van berichten hebben ze elkaar ontmoet toen Puck op deze mooie plek aan het herstellen was van haar operatie. De vrouwen hebben met de mannen uit dat gesprek niets gedeeld behalve de verrassende ontdekking dat ze alle vier liefhebber van het nudisme zijn en dat werd afgesproken dat Kenneth en Uzima in de laatste week van hun vakantie de eigenaren Puck en Karam zouden ontvangen voor een kennismaking.
Aan het begin van de ontmoeting was het dan ook geen punt van discussie of de buitentemperatuur van 22 graden voldoende aanleiding is om uit de kleren te gaan. Dat Kenneth in eerste instantie zichtbaar schrok bij de aanblik van de kankervrije borst van Puck is ook niet meer dan logisch. Maar het naakt zijn met een paar offline onbekende mensen was niet anders blootgewoon dan bij een bezoek aan een wellnesscomplex of het naaktstrand.
“Die camera? Karam heeft deels gelijk.”
Puck wendt zich lachend tot haar tijdelijke huurders.
“Normaliter zetten we de camera uit als er gasten zijn. Ik heb het Karam al opgebiecht en moet ook aan jullie bekennen dat ik de afgelopen weken een paar keer live heb meegekeken. Karam verklaarde me voor gestoord en ja, hij heeft wel een punt, het is niet zo netjes wat ik deed, maar om eerlijk te zijn, wat ik zag beviel mij wel.”
Puck onderbreekt haar verhaal, reikt naar de tafel en pakt haar mok koffie. Ze brengt deze naar haar felrood gestifte lippen en neemt een slok.
“Je maakt me nieuwsgierig, Puck.”
Uzima kijkt Kenneth onderzoekend aan als ze de afwijkende toonhoogte in zijn stem hoort. Zou hij het lastig vinden dat Puck hier zo schijnbaar schaamteloos haar verminkingen toont terwijl die daar zelf geen enkele moeite mee heeft?
De harde lach van Puck doet een boomkruiper opschrikken en wegvliegen. Ze zet haar mok terug op tafel, vouwt haar handen, strekt haar armen en draait haar handpalmen naar buiten. Met een geeuw beweegt Puck haar armen boven haar hoofd waardoor haar littekens in de oksels en op haar borst opeens opvallend aanwezig lijken.
“Eens even denken, wat ik wel en niet vertel,” vervolgt ze, waarbij ze Kenneth met een knipoog van kleur doet verschieten. Hij schrikt en denkt als een razende na wat er de afgelopen weken mogelijkerwijs te zien is geweest.
“Zo erg was het niet hoor, Kenneth. Kleur maar weer naar groen, dan pas je beter in onze tuin. Ik heb een paar keer gekeken of er überhaupt iets te zien was en de keren dat ik iets zag, beviel me wel. Jij boft maar met die Kenneth van je, Uzima. Maar waarschijnlijk kan ik het beter laten zien dan uitleggen. Mannen, kom eens bij mij staan.”
Met een grinnikend lachje staat Puck op en met twee wijsvingers roept ze de mannen naar voren en wijst hen dan een plaats aan haar linker en rechter zijde. En de jongens doen het nog ook.
“Kijk, Uzima, zie je het verschil? Kijk eens naar Karam, mooi hoor, zo’n strakke afgetrainde buik. En kijk nu eens naar de buik van Kenneth. Zie je het verschil? Ik houd van die strakke buik van Karam, maar om op te liggen geef ik toch de voorkeur aan dat zacht bollend buikje van jouw Kenneth.”
Ze zet haar woorden kracht bij door op beide buiken een hand te leggen en met een zachte strelende beweging het verschil te accentueren.
“Ik zie het,” beaamt Uzima en Puck verplaatst haar blik van de buiken naar de donkere ogen van Uzima, die uit haar stoel opstaat en begint te lachen.
“Ik ga zorgen voor verse koffie, maar let jij even op waar je handen blijven, want anders zie ik nog meer gebeuren. Het zijn maar jongetjes hè. Er is maar weinig nodig om ze in een zekere staat te krijgen.”
Ze wijst naar de hand van Puck die op Kenneth’s buik ligt en die, ook al is het maar nauwelijks, in aanraking komt met zijn klaarblijkelijk niet ongevoelige pik, die het begin van een opgewonden toestand vertoont.
“O, neemt u mij niet kwalijk,” zegt Puck. Ze haalt haar handen weg en tijdens de beweging om weer plaats te nemen nogal plompverloren vraagt:
“Hebben jullie wel eens gedacht of gefantaseerd over seks met meerdere mensen?”
“O,” zegt Uzima, “Wat een interessante vraag. Ik wacht nog even met koffie halen.”
Ze verplaatst haar stoel een meter zodat ze volledig in de schaduw zit, want ook een Ivoriaanse huid kan verbranden, zoals ze altijd zegt. Als Uzima weer zit, vraagt ze Puck wat ze eigenlijk bedoelt met meerdere mensen.
“Ja, ik ben niet erg duidelijk, hè?” zegt Puck, “ik bedoel een trio of zo.”
“Dat ‘of zo’ maakt het er niet duidelijker op,” lacht Uzima, “Hebben wij daar ooit over gesproken, Kenneth?”
Zij lacht een parelwitte rij tanden bloot en beantwoordt haar eigen vraag met het gevatte antwoord: “Niet met jou in ieder geval en dat ga ik, ondanks dat ik het een boeiende vraag vind, ook niet hier en niet nu doen.”
De stilte valt bijna hoorbaar op het groene, kortgeschoren gazon. Karam krabt zich door zijn enorme bos donkere borstharen, Kenneth kijkt Uzima na die nu toch koffie gaat halen en Puck vraagt zich af of het wel verstandig was de vraag te stellen. Zou ze het naakt zijn hebben verward met openheid over seks? Ze heeft een beetje spijt van haar onbeantwoorde vraag, die nu als een steen op tafel blijft liggen.
Pas als Uzima en Karam na de verse koffie samen met de auto op pad gaan om eten te halen in het zeven kilometer verderop gelegen dorp, komt de vraag weer ter sprake. Maar nu begint Kenneth er over.
“Waarom stelde je net eigenlijk die vraag over een trio? Was dat een ingeving van het moment?”
“Ja en nee. Het komt door die klote kanker,” antwoordt Puck ruw.
Kenneth slikt en kan de reflex om opnieuw naar haar bovenlichaam te moeten kijken niet onderdrukken. Puck ziet dat en legt haar handen op de plekken waar haar borsten hebben gezeten.
“Weet je, Kenneth, het is inmiddels drie maanden na de operatie en ik voel me gewoon geen vrouw. Of tenminste geen volledige vrouw, niet volmaakt. Wat een klote woorden eigenlijk. Allemaal, stuk voor stuk. Echt alles wat ik doe, zie, voel en ruik is gerelateerd aan die verdomde, oneerlijke ziekte.”
Ze staat op, draait zich van hem af en loopt met langzame stappen de schaduw uit, de volle zon in. Hij kijkt haar na, deze vrouw die hij dankzij Uzima en dit huis heeft leren kennen. Haar brede heupen en volle billen bewegen mee met elke stap die ze zet. Na een stap of zeven draait ze zich om, keert terug naar hun schaduwrijke plek en vloekend zegt ze dat het zo ontzettend zat is.
“En weet je, Kenneth, wat ik ten diepste het meeste haat? Dat Karam veel te zorgzaam is, dat hij me alleen nog maar als patiënt ziet.”
Zijn hart schiet vol medelijden voor deze mensen en hij voelt hoe tranen zich opdringen, die hij met moeite en een paar keer slikken weet binnen te houden.
Hij staat ook op uit zijn tuinstoel en loopt naar Puck toe, die naar hem opkijkt. Hij ziet het verdriet in haar ogen de overhand krijgen en opent zijn armen. Ze stapt naar voren en hij trekt haar schokkende schouders tegen zich aan. Zijn handen legt hij op het haar dat nog kort, maar krachtig weer aan het terugkeren is en streelt het. Wat een diep verdriet klinkt hier toch in door, denkt Kenneth. Hij voelt geen enkel bezwaar om haar stevig tegen zich aan te trekken en doet dit dan ook.
“Karam heeft hier dus al moeite mee. Hij durft me nauwelijks tegen zich aan te trekken, zeker bang dat mijn littekens zeer doen.”
Hoe cynisch kan verdriet klinken, denkt Kenneth.
“Mag ik mijn hand daar neerleggen?” vraagt Kenneth haar.
Haar fysieke antwoord is dat zij zijn handen beetpakt en die op de littekens van haar borsten legt.
“Zou ik dit ook gedaan hebben, als je je borsten nog had en we hier niet naakt zouden staan?”
“Dat denk ik niet,” zegt Puck, “maar dat heeft ook niets te maken met ons naakt zijn. Ik vind het fijn dat je me zo vasthoudt en aanraakt. Karam doet dat domweg niet en als ik zijn handen pak, weert hij me zelfs af.”
Dat lichamelijk contact ook bij Kenneth een hormonale reactie teweegbrengt, realiseert hij zich pas op het moment dat hij zijn erectie tegen Puck’s dijbeen voelt opkomen. Zijn primaire reactie is om het huidcontact op heuphoogte te verbreken.
“Nee, Kenneth, alsjeblieft geen afstand scheppen,” vraagt ze, “Please, laat me deze gewaarwording even mogen koesteren. Ja, dit mis ik gewoon, hè, een harder wordende piemel tegen mijn huid.”
Ze laat haar handen zakken tot op zijn billen en trekt hem juist dichter in haar schoot. Met uiteraard het gevolg dat zijn verdikking zich verder ontwikkelt en zich om haar venusheuvel vormt.
“Karam is sinds de operatie vrijwel niet meer seksueel actief,” vervolgt ze met het zoeken naar de juiste woorden voor haar verhaal, “Weet je, hij is ontzettend lief en zorgt enorm goed voor me, hij is de perfecte mantelzorger, maar te voorzichtig. Ik weet niet waarom, maar misschien gruwt hij van mijn misvormde lijf.”
Kenneth vind het een moeilijk onderwerp, durft niet te vragen of ze erover met Karam heeft gesproken en luistert alleen maar.
“Ik denk wel vaker over manieren om Karam weer geil op me te laten worden, maar ik weet niet hoe. Een van de mogelijkheden die door mijn hoofd spelen is inderdaad een trio. Vandaar dat ik die vraag stelde. Het moment was wel een ingeving, maar de gedachte is niet nieuw voor mij.”
Puck neemt wat druk van zijn billen af, zodat er meer ruimte ontstaat tussen hun lichamen, waar zijn erectie dankbaar gebruik van maakt.
“Misschien heeft het missen van mijn ronde borsten wel het verlangen naar mannelijke rondingen doen toenemen. Vandaar dat ik best wel jaloers ben op Uzima dat jij zo’n lekker buikje hebt.”
Puck verplaatst haar linkerhand naar zijn buik en streelt die.
“Dit lijkt me niet zo’n goed idee, Puck!” en hij doet een stap naar achteren.
“Weet je, Kenneth, als ik over een paar maanden ‘nieuwe’ borsten van mijn buikvet heb gekregen, is het nog maar de vraag of Karam daar dan weer mee uit de voeten kan qua verlangens. Bijkomend voordeel zal natuurlijk wel zijn dat ik dan weer net zo’n strakke buik heb als Uzima.”
Met een scheef lachje kijkt ze hem aan, hoe wrang voelt dit, maar ook niet nodig, vindt hij.
zure wrangheid spat er van af.
“Niet vergelijken, Puck. Iedere vergelijking gaat mank. Wist je dat Uzima nog zo strak is, omdat ze van de zeven door haar zo intens verlangde kinderen er nog niet één gedragen, laat staan gebaard heeft?”
Puck kan zich wel voor haar hoofd slaan. Ja, natuurlijk wist ze dit en ze realiseert zich nu ook, dat de volwassen meisjesborsten van Uzima nooit de omvang zullen krijgen die zij zelf nu zo hevig mist.
Het geluid van dichtslaande portieren van de Lexus en het vrolijke “Daar zijn we weer” van Karam vormt het einde van hun vertrouwde onderonsje. Uzima en Karam lopen met enkele schalen geurend eten en een paar flessen wijn de tuin in.
“Zal ik even glazen, borden en bestek halen?” vraagt Kenneth, die de daad bij het woord voegt en door de openslaande tuindeuren naar binnen loopt.
Karam en Uzima volgen hem en ontdoen zich weer van de kleding die verplicht is om zich op straat te mogen vertonen.
“Karam, wil jij alsjeblieft deze glazen vast mee nemen?”
“Uiteraard, Kenneth.”
Uzima komt bij Kenneth staan, geeft hem een kus op zijn wang en fluistert in zijn oor dat ze zag dat hij en Puck het goed hadden gehad, terwijl ze met de rug van haar hand heel even langs zijn eikel streelt.
“Waar hebben jullie het over gehad?”
Kenneth kijkt er maar ernstig bij, vindt ze.
“Straks, lieverd, op de terugweg.”
De volgende twee uur genieten ze met elkaar van een overheerlijke Thaise maaltijd. Karam heeft een Finca los Azares gekozen als rode wijn. De witte Chablis blijft ongeopend omdat Puck en Kenneth kiezen voor bruisend water. Tijdens de maaltijd passeren allerlei gespreksonderwerpen, van de voor- en nadelen van het bezit van een vakantiehuis tot en met de stikstofproblematiek, maar over de kanker en een eventueel trio wordt niet meer gesproken.
Na de koffie nemen Kenneth en Uzima afscheid van Puck en Karam met de wederzijds uitgesproken verwachting dat een ontmoeting als deze absoluut voor herhaling vatbaar is. Onderweg naar huis is het Uzima die de vraag van Puck weer ter sprake brengt.
“Wat denk jij, Kenneth, zit een trio er in?”
“Ik denk het niet. Volgens mij heeft Karam hier helemaal geen oren naar,” zegt Kenneth en hij verklaart zijn aanname met een summiere weergave van wat Puck hem heeft verteld.
“Goh,” reageert Uzima als hij uitgesproken is, “opvallend eigenlijk wel. En eerlijk gezegd is hier het laatste woord ook nog niet over gesproken. Want stel dat we afspreken dat we een trio vormen, over welk drietal hebben we het dan? Eerlijk gezegd ben ik er wel erg nieuwsgierig naar hoe jij en Karam op elkaars lichaam zouden reageren als jullie met Puck of mij een trio zouden vormen. Als jullie elkaar omhelzen en de onvermijdelijke botsing tussen jullie geslachtsdelen een eerste erotische ontdekking van jullie beider lijven vormen. Wat zou er dan gebeuren? Zou je opgewonden raken? En Karam? Ik zie het zo voor me, lieve Kenneth. En sterker, ik voel het. De opwinding van een nieuw erotisch experiment. Maar ik wilde het er niet daar over hebben. Ik wil dit eerst met jou afstemmen. Daar voelde ik me vrij om naakt te zijn, maar nu kan ik doen wat ik wil.”
Ze laat zich iets onderuit in haar stoel zakken, legt een hand op haar venusheuvel en begint met de drie middelste vingers zichzelf heel traag te strelen. Kenneth houdt zijn blik op de weg gericht, maar voelt wat er naast hem gebeurt. In zijn hoofd verschijnt langzaam een beeld van Karam die met zijn mooie, lichtbruine, strakke lijf hem trots aankijkt als zijn rechtopstaande forse, dooraderde, besneden pik door de bewegende hand van Uzima alleen maar aan kracht wint. Het doet Kenneth zoveel dat hij moet gaan verzitten.
“Ik weet het niet,” zegt hij. “Zover ben ik nog niet, Uzima, nog lang niet.”
0 – 0 – 0 – 0 – 0 – 0
Dit verhaal schreef ik voor de door Vlammende Verzinsels en Naughty Business Report uitgeschreven uitdaging met als thema “Ménage à Trois”. Klik op de logo’s hieronder om alle inzendingen te kunnen lezen.
Anandana 